Ik word altijd supergelukkig van cheesy filmpjes op Facebook en Youtube. Van die verhalen over honden die hun baasje maanden gemist hebben en erop af rennen. Stoere mannen die iets liefs doen voor hun dochter (of vrouw, smelt) of kinderen die in hun pure onbevangenheid bij een eenzame opa gaan zitten en beginnen te kletsen. Zo’n instant feelgood moment. Of een geit en een katje die vrienden worden, baby’s die gekke bekken trekken in de camera of een rijke vent die het roer omgooit en een hondenshelter begint. Ik kan daar zo’n warm gevoel van krijgen, dat ik achter mijn laptopje helemaal zit te kicken van blijdschap. Het liefst ren ik dan naar buiten om iedereen een knuffel te geven. Of word ik een soort van hyper en krijg ik 100 ideeën om de wereld een betere plek te maken, liefde te verspreiden en te prediken voor een wereld in peace. Dat idee.

“I was always wondering why somebody didn’t do something about that. Then I realized I’m somebody.”

Dus vertrok ik een maand geleden weer vol overtuiging naar Oeganda. Om de kinderen daar een lach op hun gezicht te toveren. Om ze plezier te laten maken en ze hopelijk voor een moment te laten vergeten in wat voor omstandigheden ze leven. Ik had een grote koffer vol spullen bij me. Gedoneerde barbies, lego, vliegtuigjes, schmink, kleurrijke jurkjes en stoere shirtjes. Om uit te delen aan de kinderen in de sloppenwijken. Natuurlijk steun ik het liefste de lokale economie door spullen daar te kopen. Maar een extra koffer met 23 kilo aan gedoneerde spullen kon ik natuurlijk niet laten staan. Ik heb ook een springkussen gehuurd. Die kinderen hadden nog nooit zoiets gezien. Al die blije gezichtjes waren goud waard.

Maar ja… ze hebben ook voedsel nodig. En educatie, kleding, medicatie. Is een springkussen dan wel de juiste keuze? Kun je zoiets wel maken? Ik snap deze lastige afweging, deze gewetenskwestie. Het blijft altijd een moeilijke vraag. Wat kún je doen? Waar ligt je kracht om iets te kunnen betekenen? En kun je überhaupt iets betekenen? Ik geloof van wel. Nee, dat springkussen zal geen verschil maken tussen leven en dood. Hun nieuwe barbies zullen hun buikjes niet vullen en het biedt ze geen educatie waar ze de rest van hun leven profijt van hebben. Maar wat ik hoopte was dat ze zich voor even weer kind konden voelen. Plezier konden maken, konden lachen. Voor even hun zorgen opzij zetten in een voor hun toch uitdagend bestaan. Ik weet dat dat tricky is. Tuurlijk wil ik veel meer dan dat. Het liefste zou ik ze stuk voor stuk willen zeggen dat alles goed komt. Dat ze voortaan iedere dag te eten hebben, hun familie nooit weg zal gaan en ze later kunnen worden wat ze willen. Dat het allemaal beter wordt en ze zich altijd veilig en geliefd zullen voelen. Maar dat kan ik niet.

In plaats van stil te staan bij al die dingen die ik niet kan, focus ik me liever op wat ik wél kan. En in de huidige maatschappij is dat geloof ik al een heleboel. Dus werd het een springkussen. En de kinderen vonden het heerlijk. Uit alle hoeken van de slums kwamen ze aangerend. Verbaasd kijkend naar dat roze gevaarte op de grond dat voor hun ogen vorm begon te krijgen. Vol verwachting gingen ze in de rijen staan waar ze al begonnen te springen en giechelen. Moeders namen hun baby’s mee, knuffelden hun blije kindjes, bedankten me.

Ja, ik ben totaal afgemaakt op social media. Uitgemaakt voor de vreselijkste dingen. Maar weet je? Terugkijkend op die heerlijke dag vol kinderen met lachende gezichtjes, springend en plezier makend, was het dat eigenlijk wel waard.

One smile at a time. Zullen we daar maar mee beginnen?