Ik haal de ballon tevoorschijn en begin hem op te blazen. Waar ter wereld ik ook ben, ballonnen doen het altijd goed. Dus ook voor mijn Afrika-avontuur heb ik mijn backpack vol ballonnen gestopt. Ik gooi de opgeblazen ballon de lucht in en zet me schrap voor een gezellig potje ballon meppen. Helaas loopt het anders. Van alle kanten rennen er kinderen op de ballon af. Er wordt wel degelijk gemept, maar niet naar de ballon. Binnen drie tellen worden er her en der klappen uitgedeeld, vallen er kinderen op de grond en rent er een kleuter met de ballon weg. Ik leer al snel mijn eerste les: de kinderen hier zijn arm en willen alles voor zichzelf houden. Delen hoort daar niet bij. Samen spelen met een ballon ook niet.

De dagen erop merk ik wat het gemiddelde speelgoed in dit child center voor kansarme (straat)kinderen wél inhoudt. Favoriet is het blonde barbiehoofd. Daarop volgen de moeren, tandenborstels en plastic voorwerpen die bij voorkeur in de mond bewaard worden. Hetzelfde geldt voor ballonresten, waterdopjes, stukken papier en mijn kwijtgeraakte laptoptoets.

Ik heb besloten mijn speelgoed achterwege te laten en over te gaan op iets anders: mijn creativiteit en enthousiasme. Ik rap en dans erop los, leer Oegandese liedjes, speel basketbaltoernooitjes en zet mezelf met liefde meermaals voor schut (zie rap en dans). Dit heeft enig effect. De kleintjes klimmen op mijn schoot, willen mijn haren vlechten en mijn hand vasthouden. Dezelfde hoeveelheid kinderen probeert mijn teennagels eruit te trekken, me te knijpen tot mijn witte huid rood ziet of met vlakke hand in mijn gezicht te slaan. Ik probeer aardig te blijven, maar dat levert weinig op. Dus als de vijfjarige Anita me voor de derde dag op een rij heel hard knijpt, pak ik haar arm stevig vast en knijp ik keihard terug. Ze kijkt me verbaasd aan en wrijft over haar pijnlijke arm. Vervolgens lacht ze respectvol naar me en houdt sindsdien haar handen thuis.

Ook andere kinderen vechten letterlijk voor wat aandacht. Ze meppen elkaar in elkaars gezicht voor een plekje naast me of op mijn schoot. Ze trekken potloden en papier uit elkaars handen. Gisteren las ik een boek voor aan wat kinderen. Very peaceful, al zeg ik het zelf. De vierjarige Isaac kwam aangelopen en wilde meedoen. “Auntie, auntie, and me?!” zei hij verontwaardigd, terwijl hij zich ruw door het groepje kinderen heen wurmde en op het hoofd van een kind ging zitten. Het meisje begon heftig te krijsen en een andere kleuter haalde flink uit naar Isaac. Isaac sloeg keihard terug en wist vervolgens niet hoe snel hij weg moest komen. Terwijl ik Zainebo aan het troosten was en over haar hoofdje wreef, zag ik nog net een glimp van Isaac. Schaterlachend huppelde hij de hoek om – met een grote glimlach een laatste keer achteruitkijkend naar zijn achtervolger.

Kinderen en Afrika; het gaat nog een hele uitdaging worden. Maar weet je wat?

Challenge excepted!

We zitten met zijn allen in de gezamenlijke ruimte. Met vijftig kinderen gezellig op elkaar gepropt op de harde vloer. Het schokkerige beeld op TV vertoont met enige vertraging een spannende fantasy film. Een TV gedoneerd door een Noor. Hij vond het na vier dagen vrijwilligen welletjes geweest, maar liet wel een groot cadeau achter. Het monotone geluid galt uit de speakers. Kwaadaardige slangen groeien uit een hoofd, mannen veranderen in vuurspuwende monsters en de hoofdrolspelers bewerken elkaar met zwaarden en zwepen. Ik hou mijn hart vast, zeker omdat er kinderen van 4 meekijken. Ze lijken echter allemaal niet erg onder de indruk. Een pedagogisch stemmetje in mijn hoofd fluistert dat ik een andere film op moet zetten. Hier krijgen ze vast nachtmerries van. Mijn aangepaste Afrikaanse stemmetje roept terug dat deze kinderen van de straat komen en vast wel wat ergers gewend zijn. Lekker afkijken die film.

Zaina zit met haar kapotte prinsessenjurk op de grond. Ze heeft een groot bord rijst met bonen op haar schoot. Bij iedere hap draait ze haar handje behendig door de beperkte hoeveelheid saus en stopt hem in haar mond. Vervolgens zuigt ze tevreden alle saus op en gaat dan verder met de bonen. Met een half oog kijkt ze naar het scherm. Het bebloede monster op TV brengt haar niet van haar stuk. Ze kijkt alsof ze naar Bob de Bouwer zit te kijken en focust zich dan weer tevreden op haar eten.

De achtjarige Melinda kijkt met grote ogen naar het scherm. De rondvliegende lichaamsdelen doen haar niet veel, maar bij de aanblik van een paar ontsnapte ratten houdt ze verschrikt haar handen voor haar ogen. Ik geniet van alles wat er om me heen gebeurt. Het is een stuk drukker in de ruimte dan bij een gemiddelde Disney film. Vooral de oudere kinderen zijn in hun element. Genieten van al dit geweld. Ze schenken me goedkeurende blikken. Eindelijk wat echte actie, zie ik ze denken. Als de kinderen in een luid gelach uitbarsten, kijk ik snel weer naar het scherm. De held van de film heeft het afgehakte hoofd van een kwaadaardige heks in zijn hand. Ze rolt met haar ogen en er komen allemaal lichtflitsen en enge insecten uit haar hersenen. De kinderen –met name de kleuters- vinden het hilarisch en klappen in hun handen. Voor de eerste keer valt er geen enkel kind in slaap.

Ik kijk de andere vrijwilligers aan en geef ze een knipoog. Ik weet wat ze denken. Wat we allemaal denken. Deze film was niet geheel volgens Kijkwijzer protocol. Verre van zelfs. Maar een ding is zeker: deze avond gaat de boeken in als een Erg Geslaagde Avond. Een avond samen.